در تزریق در اپیدورال کودال ترکیبی از استروئید و داروی بی‌حسی موضعی برای درمان درد مزمن کمر و پشت بدن داخل کمر تزریق می‌شود.
عارضه‌های قابل درمان با تزریق اپیدورال کودال
رادیکولیت سیاتیک کمری: علائم این عارضه درد، ضعف یا تغییرات حسی در امتداد محل عبور عصب سیاتیک در پایین تنه است.
درد معمولاً در پشت بدن رو به پایین از باسن تا پایین پا منتشر می‌شود. برخی بیماران تغییرات حسی را با اصطلاح “سوزن سوزن شدن یا گزگز کردن” و درد را با صفت‌های “درد تیز ناگهانی” توصیف می‌کنند.
فتق ، برجستگی دیسک (شایع‌ترین دلیل سیاتیک): دیسک‌های واقع بین هر دو مهره به مثابه ضربه‌گیر و محافظ عمل می‌کنند و اثر ضربه وارد بر ستون فقرات را به حداقل می‌رسانند.
انعطاف‌پذیر بودن دیسک‌ها موجب می‌شود آنها به سادگی رو به عقب در عرض رباط‌های خارجی برجسته شوند و عصب‌های مجاور را تحریک کنند.
بیماری دیسک یکی از شایع‌ترین دلایل کمر درد مزمن و علت بروز حدود ده درصد از عارضه‌های کمر است.
تنگی فرسایشی کانال نخاعی کمر: این اختلال از باریک شدن قطر کانال نخاعی و در نتیجه تحت فشار قرار گرفتن عصب نشأت می‌گیرد. تنگی کانال نخاعی درد مستمر کمر و پایین تنه را در پی دارد.
بیماران مبتلا به این عارضه غالباً به سختی راه می‌روند، از درد مزمن کمر و پا شکایت دارند و با کاهش حس پایین تنه و محدود شدن فعالیت جسمی مواجه می‌شوند. بسیاری از این گروه از بیماران انتشار درد را در هر دو سمت پایین تنه و هر دو پا تجربه می‌کنند.
عمل
در این روش، استروئید به صورت تزریق درون فضای اپیدورال، یعنی محل قرارگیری ریشه‌های عصبی تحریک شده، استفاده می‌شود. تزریق کودال به منظور درمان کمردرد انجام می‌شود. در این روش، از دو داروی بی‌حسی (لیدوکائین و بوپیواکائین) و استروئید با اثر بلندمدت استفاده می‌شود. استروئید عملکرد التهاب‌زا و تحریک‌کننده را کاهش می‌دهد، در حالی که داروی بی‌حسی چرخه درد، گرفتگی و انتقال گیرنده‌های درد را مختل می‌سازد. این داروها با ترسیم در مناطق دردناک‌ترین ستون فقرات، التهاب و تحریک را کاهش می‌دهند. معمولاً کل این روش کمتر از ۱۵ دقیقه زمان می‌برد.
آرام شدن سریع علائم مهم‌ترین و مؤثرترین دستاورد تزریق داخل کانال است و به این ترتیب بیماران آن‌قدر تسکین می‌یابند تا بتوانند فعالیت‌های روزانه و سبک زندگی پویا را دوباره ازسربگیرند.
در پژوهش گسترده‌ای که به سال 2005 بر روی 228 بیمار مبتلا به سیاتیک یک طرفه انجام شد، بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، یک گروه سه تزریق استروئید در فضای اپیدورال کمر و گروه دیگر تزریق بی‌اثری را در وقفه‌های سه هفته‌ای دریافت کردند. گروه نخست پس از گذشت سه هفته از درمان با بهبود 75 درصدی درد مواجه شدند.
با استفاده از این روش، می‌توان با همراهی داروهای دیگر و استفاده از یک کاتتر کوچک، به عملی به نام “درمان چسبندگی‌های اپیدورال” یا “عمل راکز” پرداخت. در این روش، هدف اصلی از انجام آن، حذف بافت همبند در ناحیه زخم در فضای اپیدورال است. این بافت‌های همبند عمدتاً ناشی از پی‌آمد التهاب یا تحریک بلندمدت، یا انجام جراحی در گذشته در آن ناحیه هستند.
مزایا
کمر درد عارضه‌ای است که پزشکان درمان آن را بسیار دشوار می‌دانند. کمر درد به طور معمول با دوره‌های بهبود کاهش یا فرونشستن کامل علائم همراه است؛ هر چند درد غالباً عود می‌کند و به سندرم درد مزمن می‌انجامد.
کمر درد با توجه به نوع آسیب دیدگی به روش‌های مختلفی از جراحی گرفته تا طب سوزنی و فیزیوتراپی درمان می‌شود.
عمل‌های جراحی در صورت کارآمد نبودن درمان‌های محافه کارانه و نگهدارنده غیرجراحی و موفقیت‌آمیز نبودن آنها در کاهش درد انجام می‌شود. جراحی در صورت مواجهه با کمر درد دامن زننده به ضعف جدید، بی‌اختیاری روده یا مثانه، ناپایداری ستون فقرات یا عفونت توصیه می‌شود.
فتق شدید دیسک کمر، شکستگی یا جابه‌جایی جسم مهره و تنگی پیشرونده کانال نخاعی از علل احتمالی این تغییرات محسوب می‌شوند.
تنگی فرسایشی کانال نخاعی کمری متداول‌ترین دلیل روی آوردن بزرگسالان بالای 65 سال به جراحی ستون فقرات است.
در یکی از مطالعات به تازگی انجام شده به اثبات رسیده است که تزریق استروئید اپیدورال کودال تحت هدایت فلوئوروسکوپی (اسعه ایکس) روشی کاملاً ایمن برای مدیریت درد ناشی از تنگی کانال نخاعی به شمار می‌رود.
عوارض
بسیاری از بیماران به دلیل هراس از عوارض پس از جراحی ستون فقرات تمایلی به تن در دادن به این جراحی‌ها ندارند.
البته تزریق استروئید در اپیدورال کودال نیز با عوارضی همراه است، اما خوشبختانه اثرهای جانبی این تزریق معمولاً اندک است.
این روش مدیریت درد یکی از روش‌های غیرجراحی مناسب برای بسیاری از بیمارانی است که با درد مشکل دارند. اما به عنوان عوارض رایج این تزریق، خونریزی، عفونت، سردرد و آسیب عصبی ممکن است رخ دهند. همچنین، داروهای استفاده شده نیز ممکن است عوارض جانبی دارویی داشته باشند.
واکنش آلرژیک، قند خون بالا، کاهش پاسخ ایمنی و مستعد اضافه وزن شدن از این خطرهای احتمالی هستند. علاوه بر به کارگیری روش مناسب، با بهره‌گیری از دستگاه فلوئوروسکوپی (اشعه ایکس) برای تعیین محل وارد کردن سوزن و نظارت بر نحوه پخش شدن دارو طی عمل می‌توان چنین عوارضی را به حداقل رساند.
نتایج
دستاورد این تزریق برای بسیاری از بیمارانی که برای مدیریت کمر درد با انجام این عمل موافقت می‌کنند، بهبود عملکرد و کاهش درد به مدت چند سال است. به علاوه این تزریق امکان انجام عمل‌هایی با تسکین طولانی مدت را میسر می‌سازد.
در صورت استمرار درد به مدت بیش از چهار هفته و شدید بودن درد بهتر است در اولین فرصت در مورد روش‌های درمانی مناسب با پزشک متخصص مشورت کنید.مداخله زودهنگام احتمال ابتلا به سندرم درد مزمن تشدید شونده را کاهش می‌دهد.
