پرولوتراپی رویه ای است که طی آن مواد تکثیر کننده ی بافت درون بافت آسیب دیده (لیگمان، تاندون یا غضروف ) تزریق می شود تا بافت رشد کند، وقتی بافت آسیب دیده ترمیم شود درد هم کاهش می یابد. روش های گوناگون پرولوتراپی با موفقیت همراه بودند. هنگامی که مخلوطی از اوزون و اکسیژن به عنوان تکثیر کننده ی بافت مورد استفاده قرار گیرد آن را پرولوزون (prolozone) تراپی می نامند .
پرولوتراپی روشی نویدبخش برای درمان شرایط دردناک عضلانی استخوانی است که توسط متخصصین طب فیزیکی بخصوص وقتی سایر درمانهای استاندارد غیرمؤثر باشد بکار می رود، . مثلا پیشنهاد شده با توجه به میزان بالای عوارض جراحی برداشتن استخوان دنبالچه قبل از متوسل شدن به جراحی تزریق به روش پرولوتراپی انجام شود.
مواد تشکیل دهنده
اجزای تشکیل دهنده ی پرولوتراپی ( مواد تکثیر بافت) عبارتند از:
- مواد اوسموتیک مانند دکستروز 25-10 درصد ، گلیسرین
- موادی که به جدار سلول حمله می کننــد و رشــــد آن را تحـــریک می کنند؛ مانند فنول، ساراپین، گایاکول، کینین، اوره، اوزون، یا اسیدتانیک
- مواد کموتاکتیک مانند Sodium morrhuate که اسید چربی که از روغن کبد ماهی کاد(Cod)گرفته می شود .
- عوامل فرعی کمک کننده مانند منیزیوم ، روی ، ویتامین c ، هورمون رشد، گلوکوزامین سولفات و کوندروئیتین سولفات
روش درمان
سالهای بسیاری فکر می‌شد که اثرات مثبت پرولوتراپی عمدتاً بر اساس مفهوم آماس (تحریک محلول‌های محرک) روی منطقه آسیب دیده ایجاد می‌شود و در نتیجه آن، بهبودی در آن منطقه رخ می‌دهد. اما در سالهای اخیر مشخص شده است که این اثرات مفید ناشی از تحریک به دلیل آزاد شدن عوامل رشد در منطقه درمانی است. عواملی که در رشد و ترمیم بافت دخالت دارند، شامل هورمون رشد انسانی، هورمون‌های رشد شبه‌انسولینی I-IV، عامل رشد بتا، عامل رشد فیبروپلاست پایه‌ای و عوامل دیگر می‌باشند که اثرات آنها در بهبودی بافت شناخته شده است. در حال حاضر سه روش عمده براي پرولوتراپی وجود دارد:
- اولین روش، تزریق فاکتور رشد است که در آن فاکتورهای رشد تولید شده، تزریق می‌شوند. یک نمونه از این روش، تزریق خون و تزریق فاکتورهای رشد حجیم مانند سازی شده است.
- روش دوم، تحریک تولید فاکتور رشد است که در طی آن، محلول تزریق می شود که تولید فاکتور هاي رشد را آغاز می کند. نمونه هاي این رشد شامل تزریق دکستروز، ترکیبات التهابی (بمنظور شروع آبشار التهابی براي تولید فاکتور رشد) است.
- روش سوم، تزریق پلاسمید DNA براي تولید فاکتورهاي رشد است.
موارد استفاده
پرولوتراپی برای درمان انواع متفاوت دردهای ماهیچه ای و استخوانی تجــویز می شـــــود؛ از جمـــله:
- انتزوپاتی هاي دردناك،
- تاندینوزیس یا لیگامنتوزیس ناشی از استفاده بیش ازحد،شرایط شغلی،یا وضعیتی مانند اختلالات حرکتی تکراري
- پیش حرکتی دردناك،ناپایداري و نیمه در رفتگی مفاصل محوري ثانویه به شلیرباط ها همراه محدودیت حرکت
- شکستگی ناشی از فشرده شدن مهره همراه با بد شکلی گوه اي که سبب اضافهکردن فشار روي ترکیب وتري-رباط خلفی می شود.
- نیمه در رفتگی دردناك راجعه دنده ها در مفاصل عرضی-دنده اي، مهره اي-دندهاي و دنده اي-جناغی
- استئوآرتریت،اسپوندیلوزیس و اسپوندیلولیستزیس
- درد هاي کمري،پشتی و گردنی پس از جراحی(با یا بدون کار گذاري وسیله)
- درد با منشا ستون خلفی مقاوم به درمان با استرویید، داروهاي ضد التهاب غیراستروییدي و امواج رادیوییRF
- بهبود شرایط براي درمان هاي فیزیوتراپی و ماساژدرمانی
- اختلالات داخلی دیسک
- سندرم گردنی-جمجمه اي،
- سردردهاي با منشا گردنی، اختلال مفصل فاستمیانی-گردنی، مفصل آتلانتوآگزیال و آتلانتو-اکسی پیتال، اختلالات داخلی دیسکدوم تا ششم گردنی C5-6 تا C2-3
- سندرم سمپاتیک خلفی گردن(سندرم باره لیو)
- تورتیکولی
- درد خط وسط ستون فقرات گردنی، پشتی وکمري با منشا ناشناخته
- سندرم درد گردن و شانه(سرویکوبراکیال)
- سندرم آسیب ناشی ازخم شدن بیش از حد به عقب یا به جلو
- سندرم رگ به رگ شدن و ضرب دیدگی کمر، پشت و گردن
- ناپایداري مفصل ساکروایلیاك
- سندرم درد میوفاشیال
- سندرم ستیغ ایلیاك
- سندرم اصطکاك ایلیوکوستال
- سندرم ایلیولومبار
- سندرم پیریفورمیس
- اسپوندیلیت آنکیلوزان
موارد منع مصرف
- حساسیت به بی حس کننده ها
- عفونت باکتریایی، موضعی یا عمومی بدن
- استعداد به خونریزي بدلیل بیماري یا مصرف داروهاي ضد انعقاد
- ترس از عمل یا سوزن
- ضایعات بد خیم بافت عضلانی و استخوانی
- اختلالات جدید عصبی، مانند سفالژي مقاوم به درمان، گشادي یک طرفه مردمک ها،
- بی اختیاري ادرار و مثانه
- نیاز به مقادیر زیادي آرام بخشی
- احساس درد شدید یا عدم بهبود درد پس از تزریق بی حس کننده
عوارض
این عوارض بســیار کمیــاب اند. عارضــه ی جـــانبی عمده عبارت اند از اسپاسم دردناک عضلانی پس از تزریق، عفونت و غیره .
رولوتراپی، یک روش درمانی مقرون به صرفه است که شامل تزریق مقادیر کمی از محلول به نقاط محل اتصال تاندونی، نقاط ماشه‌ای و فضاهای مفصلی مجاور برای القای بهبودی در ساختارهای آسیب دیده می‌شود. این روش برای اولین بار در اواسط دهه ۱۹۵۰ ابداع شد و برای کمک به تحکیم ساختارهای بی‌کفایت توسط القا بافت سلولی جدید به کار می‌رود. محلول‌های مورد استفاده در رولوتراپی شامل دکستروز، فنول، گلیسیرین، موروات سدیم، پی‌آر‌پی، سلول‌های بنیادی و لیپوسپیرات هستند، اما شایع‌ترین محلول مورد استفاده دکستروز است. این تزریقات در داخل مفصل یا نقاط دردناک و در مجاورت تاندون‌ها استفاده می‌شود.
